Yogaya dair yazarken kişisel gelişim ve psikoloji sınırını keşfetmek hayli zor olabiliyor. Terapist ya da psikolog olmadığımın farkında olduğumu ilk yazım olduğu için sanırım belirtmem gerekiyor.
Öyleyse, neden insanlar bunu bu şekilde anlıyor, hemen söyleyeyim. Çünkü, yoga insana kişinin kendisini sunuyor. Başlıkta da olduğu gibi, merkezini hatırlatıyor. Uzun uzun yoga sistemini ve tarihini en azından bugünlük anlatmadan direkt merkezden girmek istedim. Yani klavye öyle denk geldi.
Merkez dediğimiz şey ya da yogada bulup da henüz bulamayanlara anlatmakta zorlandığımız şey aslında salt kendimiziz. Kalıpsız, tanımsız, en çıplak ve en gerçek halimiz.
Çocukluğumuzdan bu yana öğretilenlerin ışığında, başarı, iyi, gayret gibi sistematik bir akışın içinde yer aldık, alıyoruz. Geçenlerde bir yerde okumuştum, ‘bir kez neden diye sorarsan bilim adamı, iki kez neden diye sorarsan din adamı ya da filozof, daha çok sorarsan bir çocuksundur.’ Akışın içinde neden diye sormaya başlaman tam da kendini arayan birinin soracağı bir soru gibi duruyor. Yoksa sebebin dışarıda olduğunu düşünmek gibi kolay bir seçenek varken insan kendine neden baksın ki?
Peki herkes dışarıya bakarsa ne olur ? Kaos.
Peki insan kendine bakarsa ne olur? Düzen.
Kendine baktığını düşündüğün yer merkezin mi peki?
Baktığın yer sensen, her yer merkezin. Ama kabul etmek zor
Ya da nasıl bakacaksın bu merkeze, sadece meditasyonla mı? Hayır. Her ne iş yapıyorsan onunla. İlla bir gurunun dizinin dibine oturmana yahut yogada başının üzerinde durmana gerek yok. Cümleni değiştirerek, zihnine başka bir yol olduğunu hatırlatabilirsin. Bunun bir yeri ya da zamanı olmamalı.
Cümlen eğer ki, herkes çok kötü, insanlık delirmiş gibi ise; ki öyle duruyor olması muhtemel. Cümlemizi yeniden şekillendiriyoruz ve diyoruz ki, yaşanan tüm bu olaylar bana neden kötü hissettiriyor ve bu insanlar neden benim gibi değil?
Anlamadığın bir dünyanın seni anlamasını beklemek saçmalık değil mi? Herkesin sen gibi olmasını beklemek hele… Hele ki kendini iyi diye tanımlarken aksinin olmadığını düşünmek.
Bunu çokça örnekle uzatabiliriz belki daha sonra ama konumuz bugün merkezimiz. Tüm olanların içinde kendinde kalabilmek hali. Anlaşılmadığında, anlaşıldığında, şefkatte ve şiddette ancak hepsinin senin tanımın olduğunu fark edersen belki kalırsın. Kalamadığın yerin de seni büyüttüğünü bilirsin.
Merkez uzakta değil, her şeyin ortasında sen tarafından hatırlanmayı bekliyor. Ve her kaybedildiğinde yeniden bulunabilmeyi…
Mutlu seneler. Kendime verdiğim bir sözden, ilk yazımdan tüm okuyanlara sevgi ve teşekkürler…
Duygu AFACAN
